fakir oldugunuzu ilk ne zaman farketiniz

bardak çekirdek satılıyodu bakkalda birldiğin plastik bardağa doldurup 100 binnaraya(o zaman öyle derdik) satıyolardı. yani şuanki 10 kuruş falan. okula gitcektik yarım saat falan kalmış. tüm arkadaşlarım almış çekirdek yiye yiye okula gitcektik. ben de dedim evden alıp gelicem ben de çıktım eve içeri giremiyorum üstümde önlük annem temizlik yapıyodu kapıdan dedim anne 100 binnara versene bardak çekirdek alıcam. annem de yok param dedi. ben de tamam anne ama 100 binnara ya nolcak ki valla başka bişey istemiyorum dedim. annem de bağırdı hem de delicesine yok yok yoook diye kızgın bi şekilde. ben de sinirlendim inşallah geberirsin dedim sonra bi hışımda kapayı çektim patt diye ses çıktı. sonra aşşağı indim arkadaşlarım çekirdekleri çitleye çitleye gidiyordu ben de çaktırmadan arka sokaktan koşarak okul bahçesine girmiştim sonra bi köşede ağlamıştım. tabi o çekirdek çitleyenler arasında en yakın arkadaşım da beni ağlarken bulmuştu niye ağlıyosun diye falan sordu ben de ne bileyim dedim ilkten inanmadı noldu kötü bişeymi oldu dedi ben de dedem ölmüştü geçen sene o aklıma geldi dedim geçiştirmiştim halbuki hem anneme inşallah geberirsin dediğim için , hem de çektirdek alamadığım için arkadaşlarıma karşı mahcup olmamak pgibolojisiyle ağlamıştım lan bugün de böyle bir insan olmamın sebebi bu olabilir ha. bilinçaltıma yerleştiyse ? lan acaba o gün 10 kuruşu alıp çekirdek alıp arkadaşlarla birlikte yürüeyerek mutlu mutlu yiyip okulun yolunu tutsak ne olurdu sanki he ???

edit: dedem gerçekten ölmüştü ama o an gibimde bile değildi