dumanlı 1 5 senenin ardından

Gozler geri geldi, gozlerim tavana bakar, tavan bana.

Elimi karnima indiriyorum, bi sicaklik var abi, ne bu ?

Kan en gercek sey bu hayatta.

Ranzadan inmeye calisiyorum, dusercesine.

Herkes uyuyo, uyanin ulan. Uyanin.

Kapkaranlik oluyo bir anda, igiblari ac gardiyan.

Cebimde sidelyamdan kalan cakmak, isin ne burada ha ?

Çakıyorum, taşı yok. Anlık bi parıltı olur hani.

Sidelya geliyo saliselik, yansıma sadece.

Tekrar çakıyorum aynısı.

- Dur, dur.

- Lütfen dur lan, ilk defa lan diyorum sana hayatımda, dur.

Çakıyorum bir kez daha, yanıyo bu sefer.

Karanlık bi koğuş düşün ortasında ben varım, herkes sessiz, karnımda kan, ellerim kan çocuk.

Ölürüm bu gece ha ?

Ayakta duramıyorum, en yakın ranzaya yaslanıyorum.

Koğuşun kapısının açıldığını duyuyorum, ses yok daha, bi ışık giriyo içeriye.

Gidiyorum, beyaz var sadece.

Bomboş, yürüyorum.

Duvarlarda fotoğraflar var, onun fotoğrafları var.

Kemanıyla çekilmiş fotoğrafına dalıyo gözüm, kulağıma attığı solo geliyor.

Ordayım sanki, söz bunu anlatıcam size, kalsın köşede.

Yürümeye devam ediyorum, kırlangıç sesleri geliyor kulağıma.

ilerde beyaz yolun sonunda simsiyah bi kırlangıç duruyor, bu benim.

Anca ben kirletirim böyle bir beyazı, temizliği.

Yaklaşıyorum, kaçmıyor.

Avuçlarımın arasına alıyorum, bi yansıma oluyor gözlerimde sidelya karşıda bana bakıyor öyle.

Gitti..

Gitme.

Ellerim kendiliğinden açılıyor, istemsizce.

Bizim kırlangıç hafif uçuyor, belli bi noktaya iniyor.

Sözleştikleri yer sanki.

Yanına o beyaz kırlangıç geliyor, masum.

Sidelya gözüküyor, işaret ediyor gökyüzünü.

Uçuyor bizim kırlangıçlar, ne güzelsiniz öyle ?

Karanlık olan, beyazı dinliyor, masumluğu. Uçuyorlar.

Neredesiniz ?

Uyan diyor, uyan.

Kardeş diyor, uyan.

Adem başımda, gözlerimi açıyorum.

Elimi karnıma zütürüyorum.

Noluyo ?

Kardeş diyo, konuşmamız lazım..