bisikletten dusme anilarimizi anlatiyoruz beyler

daha küçüğüm ozamanlar 7-8 yaşımdayım maksimum. benim küçük bebe bigibletim vardı mavi sarı çamurlukları var hiç unutmam. vites falan yok frenler zar zor tutuyor sıksam 30m sonra anca durcak. bizim ev bayır aşşağısındaydı. ben hep böyle ordan inerdim son sürat nereye kaptırırsam artık. çıktım bu bayıra 4. kez hala sayısını hatırlarım. amk bi indim ordan bizim evde yolun dibinde ev bahçeli apartman falan değil bahçe dediğimde büyük tarla gibi bişey var amk yanımda. orda yavasladım yavaslayacam ama duramayacak kadar hızlıyım hala. nası olduysa görmedim. nası o açıyada geldim amk bilmiyorum bigibletin ön tekerleği çukura bi girdi ben uçtum zaten ileri bigibletten kapımı kafaya vurdum kafa kan içinde benim şimdi izi var yaranın sonu alnımın başında. annemgil kızmasın diye korkumdan ağlayamamıştım zaten amk döverler korkusu gittim eve tam suyla yıkacaktım annem gördü ben ağlamaya başladım tabi amk. hastaneye gittik babam ölümüne basıyo. hastanede fazla uzak değil. sonra orda sacımı kestiler diktiler amk ozaman eriyen ipte yok onu geri söktüler. bide başıma bandaj yapmışlardı ben cekiçenim diye gezerdim hey gidi günler heeyy.
not:şimdi o yarılan bölgede saç cıkmıyo ama sac uzunlugu kapatıyo
not2:ronaldonun çiziğini andırıyo hafif.