bugün içimden bir parçanın koptuğu gündür

dün, 7 ağustos günü, kardeşim gibi sevdiğim arkadaşlarım geliyordu manavgattan. abi-kardeş iki kişi. ikisi ile de aram çok çok iyidir. en yakın arkadaşlarımdandır. biri daüde master yapıyor, diğeri lig tv de çalışıyor panpalar. neyse, teyzeleri ile gelmişler bunlar, özdilek avm de buluştuk. biraz dolandık oradan, mark antalyaya geçtik. antalyayı bileniniz varsa dediğim yerleri bilirler. neyse, girdik mekana. biraz dolandık, yürüyen mervidenden çıkarken bunların suratları bir tuhaf oldu. aşağı doğru bakıyorlardı bir de bana bakıyorlardı. anında anladım, kaç senelik arkadaşlarım iyi tanıyorum. benden bir şey gizliyorlardı bunlar. noldu olm dedim. bişi yok dediler. üst kata geldiğimizde onu ilk kez o kadar zamandan sonra gördüm. yine güzeldi, saçlarını salmış, en sevdiğim şekli ile. yanında el ele tutuştuğu bir çocukla birlikte. ilk başta cesaret edemedim yüzüne, gözlerine bakmaya. arkadan görmüştüm, direk tanımıştım. yüzüne baktım, saniyelik de olsa o da bana baktı, hemen, anında gözlerini kaçırdı. başka bir tarafa baktı. oğlanla ilgileniyormuş gibi yaptı. sanki ben orada yokmuşum gibi.. başka bir şey de bekleyemezdim gerçi. ama, kendimi öyle tuhaf hissettim ki panpalar, inanılmaz bir ter dalgası kapladı beni. yüzümden resmen boşanıyordu ter damlaları. neden böyle olmuştum anlamadım. arkadaşlarıma çaktırmamaya çalışsamda onlar da direk anladılar moralimin bozulduğunu. neşelendirmeye çalıştılar beni falan ama, tüm gün mutsuz, asık suratla dolaştım amk. bu kız ki, ayrılırken, senden başkasına nasıl tekrar güvenebilirim, nasıl sevebilirim diyen..bu kız ki, sensiz olamam, yaşayamam diyen.. hayat böyle panpalar..ben kendime diyordum, birini bulurum unuturum gider diye ama el öyle değil işte. çoktan silinmişim, gitmişim bile.. sizlere belki saçma geliyordur, bilmiyorum ama baya bi kötü oldum. birini bulmak için zamanım da yok. salı günü askeri birliğime teslim olacağım bir daha ertelemezlerse sevk tarihini. olay bundan ibarettir panpalarım. şu an bile mutsuzum, kırılganım. aslında böyle olmamam lazım ama bilmiyorum işte. hayat devam ediyor ama, hiç acıması yok bu hayatın bunu bir kez daha anladım.