bugün içimden bir parçanın koptuğu gündür

ailem de iyice beni baskı altına alıyordu. ama şimdi haklı olduklarını görebiliyorum. huylu huyundan asla vazgeçmez panpalar. bir insan 7 sinde neyse, 70 inde de öyledir. ben ciddi ciddi, artık tartmaya başlamıştım bu ablamız ile olan geleceğimi. düşünsenize, evlendiniz, özgürlüğünüz yok. hanıma bağlısın. gitme diyor, etme yapma diyor. evlilikte daha sıkıntı. aynı evdesin, hiçbir şey yapamazsın. en ufak bir şeyde kavga-tartışma huzur yok. hastalık zaten bir taraftan. aramız zaten soğuktu, ben ayrılmaya karar verdim. ikimiz için de en doğrusunun böyle olacağını düşündüm. seviyormuydum, çok seviyordum. ama sevgi herşeyi çözmüyordu panpalar. 13 nisanda buluştuk, konuştuk. o gün bir şey söyleyemedim. benim de dilim varmıyordu söylemeye. bir taraftan istiyordum, biliyordum olmayacaktı. geleceği yoktu bu ilişkinin. çok geç farkına varmıştım, çok hata yapmıştım ama gerçekler böyleydi. bir taraftan da, yapamıyordum. çok tuhaf duygular yani keşke kelimelere dökebilsem. en sonunda 16 nisan günü, ayrıldık. skindirik bir parkta oturduk, konuşmaya çalıştık. daha önce 1-2 sefer 2-3 hafta süren ayrılıklarımız olmuştu. hepsinde ben yalvar yakar ikna etmiştim onu. ama bu sefer ilk kez benden geldi ayrılalım sözü. bu sefer de o istemedi. bir şans daha tanıyalım bize falan. ama kaçıncı şans.. olmuyordu. zamanında tartıştığımızda o da diyordu ama ben kabul etmek, görmek istemiyordum. ama gerçekten olmuyordu panpalar. gitmiyordu. mehteran takımı gibiydik. iki olumlu hareketimiz varsa mutlaka bir aşırı olumsuz olayımız oluyordu. ben çok ciddi şekilde düşünmüştüm bu olayı ve kesin kararlıydım. ailem de zaten isteksiz olmaya başlamıştı iyice. herşey iyice taka sarmıştı anlayacağınız. ama ayrılık anımız çok kötü olmuştu. salya sümük bir şekilde, üzülme diyebildim en son. ilk ayrılan biz değiliz, son ayrılanlar da biz olmayacağız dedim ona. alnından öptüm, helalleştik. ve gitti...