bugün içimden bir parçanın koptuğu gündür

güzel bir 4 gün geçirdik aydında. sakin, huzurlu. kafamıza göre..
tabi bir de bu işin ailemin öğrendikten sonraki kısmı var. annem pek ses etmedi. ama babam. babam, baya laf etmişti o zamanlar. hatta küsmüştü bana. insanın evladı, önce ailesinin yanına gelir, önce annesinin-babasının yanına gelir demişti. hiç unutmuyorum. hata etmiştim, en azından haber verebilirdim. gerçi karşı çıkarlardı büyük ihtimalle. gitme diye değil, nerede kalacaksın, nasıl yapacaksın diye. antalyaya döndüğümde, bir müddet babam sıcak davranmadı bana. beni üzmüştü bu durum. neyse ki zamanla aramız düzeldi, eski haline döndük. kız arkadaşım da çok üzülmüştü. o taa o zamanlardan ciddi şekilde evliliği düşünüyormuş. bunu daha sonra öğrenmiştim. ailem ile iyi geçinmeye çalışıyordu. kendisini sevdirmeye, yakın olmaya çalışıyordu taa o zamanlar. neyse, 2. dönem kıbrısa dönmedim, hazırlığı atladığım için. ancak bölüme de başlamadım. biraz kafa dinleyeyim dedim. bizimkiler de sıkıntı çıkarmadılar. hatta mükafatlandırdılar bile beni. 2 aylığına ingiltereye gittim, dil okuluna. ingilizcemi daha da geliştirmek için. çok faydası oldu. unutamayacağım anlar, anılar yaşadım ingilterede. worthing-brighton-londra üçgeninde mekik dokudum 3 ay boyunca. yaramazlıklar da yapmadım değil ingilterede. zaten oraya gidince, kızlarla ilgilenmemek gerçekten zor. kendileri size geliyor daha sen gitmeden yanlarına. öyle bir yer. avrupanın çoğu ülkesi o şekilde gerçi, her yer türkiye değil amk. orada kaldığım 2 ay boyunca, (duygusal anlamda kesinlikle bir şey hissetmedim) 4 tane kızla birlikte oldum. biri gecelikti, ertesi gün sanki hiç olmamış gibi gitti ve görüşmedik bile bir daha. diğerleri, orada kaldıkları süre ve benim kaldığım süre boyunca görüştük. hatta biri benden 4 yaş büyüktü. romanyalı paula. 2 hafta takıldım bununla. sarışın, mavi gözlü gerçekten güzel bir hatun. facebookta falan çok aradım ama bir türlü bulamadım. ingilterede aklınıza gelebilecek her türlü şeyi yaşadım. tabi, türkiyeye herşeyi rapor etmiyordum. what happens in vegas, stays in vegas hesabı takıldım anlayacağınız. yakın arkadaşlarım dışında, kuzenim dışında ( o da oradaydı, zaten aynı okula gitmiştik onunla ancak o 9 ay kaldı, para durumları iyiydi kuzenlerin o zamanlar. yaşı da benden 6 yaş büyük muallaknin zaten )ve bir bu yazıları okuyanlar biliyor. orada yaşadığım şeyleri anlatmam saatler sürer o yüzden geçiyorum direk. tek söyleyebileceğim, kız arkadaşım ile ilgili olarak, haberleşmek sıkıntı oluyordu. türkiyedeyken, o zaman telsim vardı, gittik bayiye, dedik ki karıya, böyle böyle ingiltereye gideceğim, türkiye ile rahat görüşebileceğim bir tarifeye geçmek istiyorum. yurt dışı tarifesi yaptılar. 10 dakikası 2 lira mıydı neydi. balıklama atladık tabi. siz olsanız almazmıydınız? ama işin özü biraz farklıymış, ingilterede anladım durumu. zaten kıllanmıştım, orda burda dolanırken, telefonların ekranında hangi şebeke olduğu yazar ya hani turkcell falan diye, bu amk telefonunda bi t-mobile yazıyor, bi orange yazıyor, bi o2 yazıyor, bi telsime dönüyor. ama ben sıklıkla arıyorum benim kızı tabi nasılsın napıosun buralar böyle falan filan diye. neyse, ilk ay bitti, benim hat kesildi amk. ne kimseyi arayabiliyorum, ne de aranabiliyorum. tamamen ulaşım dışı. 1 gün geçti böyle dedim şebekedendir falan. 2. gün geçti. 3. gün kıllandım bunda kesin bir takluk var diye. kaldığım ev sahibine rica ettim, ev telefonlarıdan türkiyeyi aradım. evi. annemle konuştum böyle böyle oldu nedir diye. kadıncağız demez mi, oğlum 782 lira fatura geldi, hattını kapattırdık bizde. o an ki şok ile neye uğradığımı şaşırdım. nasıl olur falan beynim durdu beyler resmen. sonradan öğrendim ki, bu her şebeke değiştiğinde (t-mobile, orange, o2 falan oluyordu ya) misli misli giriyormuş bana amk. benim dünyadan haberim yok, tr deki telsimdeki karının da ya haberi yok ya da binliğine söylemedi, bilmiyorum. hemen gittim, vodafone hat aldım ing. den. onunla rahat rahat istediğim kadar arayıp görüşebildim tr yi.