lise sonda fahişeyle yaşadığım yasak aşk

esin: emin misin, gerçekten anlatayım mı ?

ben: yorgunsan yarın da anlatabilirsin...

esin: anlatayım bari, ne diyorduk en son ? hatırlamıyorum ki ama

ben: şey, mmm, en son bir yerden ekmek alıyordun...

esin: ha ekmek... işte o soğukta ekmek almaya gitmiştim... bir tane bakkaldan dilenci gibi ekmek almıştım. yalnız en kritik nokta da kesmişim hikayeyi... ekmeği zor da olsa aldım..eve gidiyordum. kapıyı açarken bazı sesler duydum, babam olacak huur çocuğunun sesiydi bunlar
bağırıyordu sürekli... sarhoştu yine...

-ulan it ölemedin gittin, yeter ulan yeter bıktım senin öksürüğünden geber muallak, geber de kurtulayım şu öksürük seslerinden, bi uyuyamayacak mıyım lan ben sünepe...

telaşla içeri girdim... kardeşimin odasına girdiğimde gördüğüm manzara benim kanımı dondurdu... babam hasta kardeşimi dövüyordu. elimdeki ekmekleri şaşkınlıktan yere bıraktım... babam kardeşime vuruyordu. kardeşim bir taraftan öksürüyordu, bir taraftan babamdan dayak yiyordu, bir taraftan da ağlıyordu. gözlerim dönmüştü, bütün gücümle babama hücum ettim

-yeteeeeer, kardeşimden ne istiyorsun be adam, ha kardeşimden ne istiyorsunnn

onun omuzlarına vuruyordum ama işlemiyordu... birden beni sağ koluyla itti... beni de kardeşim gibi itti... sonra ardından bağırdı...

-geberr dıbına koyayım geber sen de, huuruuu, anan gibi huursun sen de, anasının kızı, anan olacak karı da böyleydi...

babamın tekmeleri yüzüme yüzüme geliyordu... ama acıtmıyordu barış... acıtmıyordu.. çünkü babam bana tecavüz ederek hayatımın en büyük acısını vermişti... bir tekmenin acısı mı olur ? bizi dövdükten sonra gitti... kardeşimle birbirimize sarılarak ağladık, allaha isyan ediyordum bir taraftan neden biz diye... kardeşim öksürüyordu, ben böyle yaşamları hep filmde görürdüm barış. ne bileyim bir gün benim de hayatımın böyle olacağına... sarıldım kardeşime, sarıldım, ağladık, artık gülmek haram olmuştu bana... büyük bir hırsla kulağına fısıldadım çok güçlü olacağım canım çok

ama nereden bilebilirdim ki bir fahişe olacağımı ? gitmeliydik o evden, kalacak, gidecek bir yerimiz yoktu ama gitmeliydik. yoksa bu evde dayaktan ölecektik. bana inanıyorsun değil mi ?

ben: inanması güç, şaşkınım sadece şaşkınım.

esin: ben bile bazen inanmıyorum biliyor musun yaşadıklarıma ? ama ne yapalım, yaşandı... acı ama gerçek. devam ediyorum anlatmaya