bugün ağladınızmı

bilmiyorum şikayet etmeye hakkım var mı, zevk için dünyaya getirilmiş bi insanım ben de. evlendiklerinde çok fakir olan zamanla zütü doğrultan bi ailenin çocuğuyum. şimdi ise boşanmaya zütü yemeyen hayatta yaşayamadıklarının hırsını benden çıkartan ruh hastası bi anne babaya sahip 23 yaşında bi insanım. sırf onlar birbirleriyle yalnız kalmak istemiyolar diye gittiklere heryere beni ve kardeşimi sürüklerler. ve hep aynı soru 'zevk aldınız mı çocuklar, bakın sizin gibi kaç tane insan görüyorsunuz?' 'her gece 12de çay bahçesine ailesiyle gidecek kadar ezik kimseyi tanımıyoruz baba pardon'.

neyse işte bugün tatil dönüşüydü arabada nerde yemek yiyecekleri konusunda tartıştılar, şimdi biz yine e hapsindeyiz. çünkü annem şişman ve hasta çünkü babam annem aldatıyor ama istediği kadar aldatamadığı için mutsuz çünkü ben susmak zorundayım çünkü ben onların eğlence iin doğurduğu ve eğlence için kullanmaya devam ettikleri bir et parçasıyım. huurlukla şu yaşadığım hayat arasında bir fark yok, yalnızca beni gibenler öz anne babam. ruhum paramparça olacak ve bigün gerçekten intihar edicem. sonra nolucak acaba dedim ağladım. en yaşamayı severim aslında.