hatalarla dolu hayatımı anlatıyorum gelin

bu mutluluğu dahi bana yaşatamayan bir insan bana ne derece baba olabilir diyordum. sonra o msn konuşmaları elime geçti. ve sonra annemle bitmek tükenmek bilmeyen kavgaları. ikisinden de her geçen gün daha çok soğuyordum ve bütün bunlar ben de kurt cobain altyapısı oluşturuyordu. inceldiği yerden kopsaydı, umursamaz önüme bakardım. artık tek isteğim bir yere varmasıydı.

güzel bir mart ayıydı ve biz arkadaşlarla taksimde içiyorduk. kafam bütün bu baba topiklerinden uzaklaşsın diye çok çıkar olmuştum dışarı. bu gecenin ise tek farkı akın'ın eylül adındaki arkadaşıydı. uzun zaman sonra ilk kez içten bir şekilde safa'lık bir hareket yapıyordum. birine o kadar uzun süre bakmak ki, bakmaya ne zaman başladığını unutmak. tıpkı leonardo'nun inception'da dediği gibi, bir rüya ne zaman başlar hatırlamayız değil mi?

ama eylül biraz farklıydı. hareketleri, cana yakınlığı çok özeldi. hani şu ingilizlerin uniqe dediği türden. büyüsüne kapılmak çok zor değildi, ama büyüsü güzelliğinden gelmiyordu. gülüşü insanı hem aptal ediyordu hem de korkutuyordu. öyle garip bişey ki dostlar, bir kız size hem ne kadar güzel ve cana yakın olduğunu empoze ediyordu hem de habitatına girerseniz sizi ne kadar üzebileceğini. o gece bittiğinde ben 3 sene sonra birinin yanında doğal yollardan kalp çarpıntısı yaşamıştım. ve bu burda kalmamalıydı.

işte böylece; 3 ay boyunca bir buluşma daha kovaladım. aptal olmuştum ve ilk kez kokain içmiş bir esrar bağımlısı gibi acaba bir daha denersem ne olacağını anlamak istiyordum. merakım evet ya da hayır yemenin çok ötesinde yanında durup biraz daha müptelası olmaktı. sanki merve'nin panzehirini bulmuştum ama dozajı arttırmazsam hiçbir anlamı olmayacaktı.

ve böylece hayatımı boşa harcayan trio'nun ilk üyesiyle tanışıyordum, yani eylül'le.