çocukluk arkadaşımla cin mevzumuz anlatıyorum

ayak uçlarıma basa basa mıstığı takip ediyordum.

apartmandan yağmur sesleri gelmeye başladı.

"gulk... gulk... gulk... "

daha çok musluk sesi gibiydi.

açık kalmış, 3 saniyede bir damla düşüren musluk...

daha sonra gıcırtılar gelmeye başladı.

kapı gıcırtıları. adeta kulak tırmalıyordu.

kendimi zombiland'da gibi hissediyordum.

sanki sonsuz bir labirentteyiz de, çıkışı arıyormuşuz gibi.

son adımı da atmıştık, artık bir kat kalmıştı ve apartmandan çıkıp kurtulacaktık.

ama işin daha ilginç ve korkutucu tarafı, aslında ödlek biri olan mustafa'Nın önden sakin sakin hiçbir şey duymuyormuş gibi konuşmadan ve sessizce ilerlemesiydi.

yeniden aklıma takıldı o cümle
"onları rahatsız ediyor, bu eve getirme onu bir daha... "

• **