ulan dün başımıza gelen olaya bak amk

geldim. öğlen yazdım baktım gelen giden olmayınca sonra yazarım diye düşünmüştüm şimdi baktım gelmişsiniz. neyse devam edeyim, o arada cem kafasını kaldırdı biliyodum böyle olacağını gibi bi bakış attı, ben de ona amk sana dedik gelme diye deyip yavaş yavaş zütürmeye başladım. vedat yolun başına doğru gitmiş gelemiyor yanımıza. o arada ben tabi köpeği falan unuttum incirli sokağın başına doğru gidiyoruz.

tam giderken 2. evin balkonundan (müstakil 2 katlı evlerde balkon dışa doğrudur genelde) balkonda bi adam var sanki gövdenin altı balkon duvarının altında kalıyor sadece belinin üstü gözüküyor...

karanlıkta olduğu için tam dikkat etmiyorum o arada cemle de uğraşıyorum derken cem kafasını o tarafa doğru çevirdi. yolun ortasında kalakaldık bunla. ben de baktım -kim lan bu- dedim. amca burada mı oturuyorsunuz gibi aptalca bi soru cümlesi döküldü ağzımdan. o arada adamın gözlerine baktım yemini billah ediyorum adamın gözleri rengarenkti parlıyordu ve o parlak göz kendi etrafında dönüyordu. (şunu metafizikle uğraşanlar açıklasınlar nedir bu)

-allahım bu nedir ya- diye cemle topukladık. sinirden ve korkudan elim ayağım titriyor, resmen ruhum çekiliyordu. buz kesilmiştim. vedat a niye kaçıyon amk malı gelmiyon yanımıza demek istediysem de o an için soğukkanlılıkla ona anlayış gösterdim. amk ben de kaçardım aslında ama o an kaçamamıştım cemi bırakıp. her neyse, cemi vedat a verip ben eve gidiyorum amk deyip ayrıldım yanlarından.

zaten ne olduysa o akşamdan sonra oldu...