karşı komşum bir hayat kadını

evime bıraktılar beni, bu hem bir veda hem de bir özürdü. Bana karşı son görevlerini kusursuzca yaparak günahlarını affetmemi istiyorlardı. Omzumu sıktı fatih sertçe, sen güçlüsün abi atlatırsın, der gibiydi. Kimse o her anlama gelebilecek aptal kelimelerin ortamın büyüsünü bozmasına izin vermiyordu. Fatih’ten Bir çuval devralır gibi fulya geçti sonra karşıma, sıkı sıkı sardı beni. Ağlıyordu, omzuma düşen her bir gözyaşı ve sarsılan bedeninin ortak yanı benden af dilemeleriydi. Yanaklarından tutup geriye aldım onu, yüz yüze bakıyorduk. Bir peder olgunluğuyla vicdanını rahatlattım başparmaklarımla gözyaşlarını silerek.

Veda uzadıkça acısı artıyordu. Taksiye atlatıp geceye karıştılar ve beni yalnızlığımla baş başa bıraktılar, amatör bir şair gibi.