yapamadıklarımı yazıyorum gelmeseniz de olur

selam. yazdıklarını üşenmedim okudum. Benim de doğru olarak tek bildiğim şeyi aktarmaya çalışacağım.

Ben de 24 yaşındayım. Lise son yıla doğru bahsettiğin ailevi durumu ve o pgibolojik baskıyı yaşadım. Üniversiteyi istanbulda kazandım. aile evinden 50 km falan uzakta. kıta değiştiriyorsun mecbur... Sırf bunu bahane edip ayrı eve çıkmaya karar verdiğimi söyledim. Ciddi tartıştım.6 ekim 2008... "O kapıdan bir daha çıkarsan geri dönemezsin" dedi. inandığı herşeyin üzerine yemin ederek evlatlıktan reddetti. Babamsa önce iplemedi, evden bavullarla uzaklaşmtıktan sonra arkamdan geldi vedalaştı falan. Ama sonra 2-3 ay sonrada eve gidip gelmiyorum diye aramız bozuldu. iki bayram ailemle görüşmedim. istanbulda oturuyorlar, hastalandım, parasız kaldım (okul burs veriyordu öyle geçindim) ailemin yanına gidemedim. Burs bitti işe başladım. Geceleri tam zamanlı işte, sabahlarıysa okula devam ettim. 1 yıl sonra falan aileyle arayı yapıp bayramdan bayrama ziyaret etmeye başladım. Ama ailemden 5 kuruş para, manevi destek almadım (alamadım). bu böyle 2012 ye kadar devam etti. Bir kız arkadaşım oldu. Onu ailemin yerine koydum. sanırım evleneceğim önümüzdeki yıllarda... bi o artısı vardı o dönemin.

Askere gittim, geldim şuanki işimde çalışıyorum. Bu döneme kadar ciddi hastalıklarım oldu, pgibolojik rahatsızlıklarım vs... mesela 2 ay önce mide kanaması geçirdim. Kız arkadaşım şehir dışındaydı. Gelsin istemedim. Hastanede bile işten arkadaşım yanımda kaldı.

özetle: dört tekeri olan bi araba gibiyim. stepnesi olmayan...

sağlık, para,ilişki,iş... bunlardan biri patladı mı stepnem yok. hep bunu farkediyorum. Ailem yanımda yok.

Ama hala yol alıyorum. ve hep dönüp kendime diyorum:
"Bu hayatta aldığım tüm kayda değer kararlar, aileme karşı aldığım kararlardı"