20 yıllık anlamsız hayatım

- Öncelikle yaşım 20 Maddi durumum yok işim yok kendime ve etrafımdakilere bile faydam yok bilgisayarım bile bozuk bazen açılmıyor yaptırıcak kadar bile durumum yok
- Ailemle aram çok kötü bir kere topluca oturup konuşmuşluğumuz yok zaten babamda ben ve annemden kurtulmak istiyor gözü sürekli dışarıda ve hiçbir sorumluluk almıyor bunun yüzünden bıçak bıçağa bile kavga etmişimdir zaman zaman şiddetede başvurmuştur
-Ortaokuldan süregelen sürekli toplum içinde ezilme dalga geçilme soyutlanma ve yalnız kalma gibi problemler yaşadım
- Okuldan mezun oldum aradan 2 yıl geçti fakat hala üniversiteye gidemedim bugün lisedeki arkadaşlarımın istanbulda üniversite kazandığını duyunca kendimi hiç bu kadar değersiz hissetmedim
- Tipim yok fiziksel yetersizliklerim var skolyoz hastasıyım hafif kamburlukta var
- Ruhsal sorunlarım asosyalim kendimi bildim bileli evden dışarı çıkarken rahat hissetmedim gerçi çıktığımda pek söylenemez. Kendimi boğulmuş gibi hissediyorum
-Kendi kendime kaldığımda bile oturup uzun uzadıya düşünemiyorum sanki anlık yaşıyorum belki şizofreni bile olabilirim kendime yabancılaşıyorum sürekli.
- Zeki birisi değililim aksine herzaman saf olarak tanındım
- Hayatta belki 3-4 kere yüzüm gülmüştür anılarım bile hafızamda zayıfladı.
- Bunları yazarken bile gözümden yaş geldi artık benim yaşamamın ne önemi var zaten ben istemedim yaşamayı peki neden ben bu hayatı yaşıyorum belki burda bile dalga geçilirim yada giblenmem ama ben alışığım hep hayatın gölgesinde kalmayı hergün yaşarken ölmeye
- Birçok zaman intiharı düşündüm ama yapamadım bu kadar kokak biriyim

Not: içimdekileri yazmak istedim bu yazı benimle birlikte ölene kadar kalır diye.