karşı komşum bir hayat kadını

geçtiğimiz yollar git gide tanınmaz olmaya başladı. insan tipleri de değişmişti, dükkanların cılız ışığında parlayan sahte suratlar dolaşıyordu etrafta, muhtemelen teoman durumla ilgili bir şarkı yapsa böyle derdi.

- burda inelim fatih biz.

araba durdu fakat kimse inmedi. fatih bana bakıyordu ben ise zeynep'e.

- abi para yoksa sonra verirsin.

bir anda kızıla çaldı suratım, elimi şaşkınlıkla cebime attım, ulan pantolon yeni diye düşünürken cebimden kağıt paranın gıcırlığını hissettim, çıkardım yüz lira. bozuntuya vermeden uzattım fatih'e, kendisine bolca bahşiş bırakarak üstüne uzattı.

indim inmesine ama zeynep hala inmiyordu. kapıyı açmam gerektiği ancak dudaklarını okuyarak fark ettim. ulan huursun altı üstü gören sanır ki monako prensesi. acemiliklerime uyuz olmuştum, böyle hayal etmiyordum oysaki.