kıyameti tüm dehşetiyle anlatıyorum gelin

ertesi gün yataktan düşerek uykunun vermiş olduğu sersemlik ve yorgunluk ile kalktım yerden. deprem oldğunu geçte olsa anlamıştım. aceleci hareketlerimle daha da geç hareket ediyodum merdivenlerden inerken sağa sola savruluyodum. öyle şiddetli bir depremdi ki binadan aşağı indiğimde karşıdaki binanın tuz buz olduğunu gördüm. insanlar koşuşturuyolardı her zaman ki gibi kıyametin koptuğunu sanıyodum ama asıl kıyametin ahirette kopacağını tahmin edebiliyodum.
-
enkazın altında kalmış yaşlı nineye yardım etmek için yanına yaklaşıp elimi uzattım. elimi tutunca korkunç bir kahkaha ile gözlerinden ateş çıkıyodu elimi çeker çekmez geri çekildim ve bizim binadan düşen blok yaşlı nineyin üstüne düştü. etrafımda ki cinler bana gülüyorlardı. evim barkım yıkılmıştı lan.
-
benim ordan kaçmam lazımdı. insanların koşuşturduğu yere doğru depar attım. karşımda duran muazzam insan yığını beni ürkütmüştü ve gelen konuşma sesi..
-
ey insanlar şimdi bu adamın içinden girip diğer taraftan çıkacam beni dikkatle izleyin..
-
bu konuşan insan deccaldi. ama bizim mahallede ne işi vardı herşey komik ve enteresan geliyodu ama alışmıştım ben.
-
bu düşüncelerim sırasında deccal adamın içinden geçip diğer taraftan çıktı adamın hiç bir şeyi yoktu.
-
deccal; eğer şimdi bana secde etmezseniz sizleri helak ederim. diye bağırıyordu. sesi öyle korkunç ve gür geliyodu ki. oracıkta deccale secde ettim.