taze ruh

Taştan, bir bilyeden daha büyük, masa tenisi topundan daha küçük bir küreydi bu. Tepesindeki bir noktadan tam altındaki başka bir noktaya çizgiler geçiyordu, dünyadaki meridyenler gibi. Diğerlerine göstermek için giderken merdivenlerin oradan sesler geldi. Bu sırada hoca diğer kutuları da açmış, Furkan da içlerindeki samanları eşelemeyi bitirmek üzereydi. Diğerleri de bu sesleri duymuş olacak ki dönüp birbirlerine ve bana baktılar, ben de onlara bakıyordum. Sesler artmaya başlamıştı, hepimiz bir yerlere dağılıp başka bir çıkış yolu arıyorduk. Furkan ın sesini duydum, bizi çağırıyordu, sanırım çıkışı bulmuştu. Seslerse artmaya başlamış, konuşan erkek sesleri duyulmaya başlamıştı. Furkanın sesinin geldiği yere doğru hayatımda hiç yapmadığım kadar hızla koştum. Furkanı gördüm, hoca görünürde yoktu. Bana havalandırma boşluğuna girmem için eliyle işaret yapıyordu. Hızla boşluğa girdim, hoca önden ilerliyordu, birden arkadan yüksek sesle küfür sesleri duydum. Furkan benim arkadam geliyordu, çok geçmeden bir daha arkama baktığımda Furkan'ın geriye doğru çekildiğini gördüm. Bağırıyordu. Sanırım yakalanmıştık. Boşluk çok geniş değildi bu yüzden dönemiyordum. Ayaklarımı tut diye bağırdım, ben de hocanın ayaklarını tutup hocam çekin beni diyebildim. Hocayla Furkan'ı kurtarabilmek için tüm gücümüzle ilerlemeye çalışıyorduk. Bu boşluk-tünelin sonu nereye gidiyor bilmiyorduk, ama elimizden ilerlemek dışında bir şey gelmiyordu. Hayatımız için ilerlemek zorundaydık, Furkan'ın hayatı için de. Furkan bir çığlık attı, ama artık bizi arkadan bir şeyin çektiğini hissetmiyordum. Furkan ayaklarımı bırakıp elleriyle ilerlemeye devam etti, hala bağırıyordu. Ben de hocanın ayaklarını bıraktım, hızla ilerledik.Önden bir ışık gelmeye başladı, Furkan inliyordu, iyi misin diye sordum, bacağım çok acıyor dedi. Ne yapmışsa artık şerefsizler... Birden Furkan bağırdı:"Geliyorlar..". Yapabildiğimiz kadar hızlandık, ışık gittikçe artıyordu. Sonunda hoca bu boşluk-tünel den çıktı, ben de çıktım, Furkan da çıkmaya çalıştı ama yere düştü. Bacaklarına baktım, sağ bacağında kegib vardı, çok derin görünmüyordu ama hafif bir sıyrık da değildi. Koluna girdim, hoca bizi görüp Furkan'ı kucağına aldı, sonra koşmaya başladık. Burası da depo gibi bir yerdi ama çok daha yeniydi, ışıklar hareket sensörlüydü, havası temizdi, kaçtığımız depo gibi kötü kokmuyordu.