taze ruh

Bir süre daha koştuktan sonra durduk. Furkan "geldik" dedi. Etrafta eski bir ev göremedim, tam bunu soracakken zihnimi okurmuş gibi sağa doğru dönen yolu göstererek "Bu yolun sonunda, ama gittiğimizde ne yapacağız?" diye telaşla sordu. Doğru söylüyordu. Bu gördüğümüz abi gibi daha kaç tanesinin olduğunu bilmiyorduk. Sonunda şöyle diyebildim; "Polise mi gitsek?". "Ya çok geç olursa" diyerek hızlı adımlarla fösterdiği yere doğru yürümeye başladı. Planımız yoktu. Yapacak başka bir şey olmadığından peşinden gittim. Yolu geçtiğimizde o "evi" gördüm; aslında dublex, duvarları yosun tutmuş, baya eski görünüşlü bir evdi. Bahçe kapısı kilitliydi. "Arka tarafa bir bakalım" diyerek evin etrafından dolaşmaya başladım. Furkan da peşimden geldi. Arkada da kullanabileceğimiz bir giriş yoktu. Arka duvara yaklaştım, birden altımdaki zeminden sesler geldi. Refleks olarak baktığımda yerde zemine monte bir kapıya bastığımı, sesin de bu yüzden çıktığını gördüm. Üstünde kilit falan yoktu. Furkan da sesi duymuş olacak ki o da ona baktı. Fazla beklemeden üstünden çekilip açmak için eğildim. Beyaza boyalı, ama oldukça paslanmış metal bir kapıydı. Bir kaç kere zorladım, açamayınca Furkan da yardıma geldi. Birlikte hem ses çıkarmamaya hem de kapıyı açmaya çalışırken birden kapı açılıverdi. Kapıyı içeriden biri açmıştı, ve tam karşımızda duruyordu.ilk andaki korkum yerini şaşkınlığa ve meraka bıraktı... çünkü karşımızdaki kişi bizi barakadan çıkarken gören hocaydı! Tam kaçmaya hazırlanıyordum ki Furkan beni tuttu. "Onlardan mıymış kaçalım hadi" diyerek elinden kurtuldum, ama o gülmeye başladı ve şunları söyledi: "Hani sana bir arkadaşımı önden gönderdiğimi söylemiştim ya.. işte o arkadaş karşında" ... Bunu hiç beklemiyordum. Kekeleyerek "Hocam... siz.." diyebildim, hocaysa "evet, ben de sizdenim, ama bunu sonra konuşuruz... hadi birileri bizi görmeden içeri geçin" dedikten sonra geçmemiz için yana kaydı. Furkan önden, ben arkadan kapıdan geçtikten sonra hoca kapıyı kapattı. Kapı merdivenlere açılıyormuş, aşağı yürüyerek bizi neyin beklediğini bilmediğimiz yerlere gittikçe yaklaşıyorduk. Sonunda depo gibi bir yere ulaştık. Tavan tahta kirişlerle sabitlenmişti, normal bir insan boyundan biraz daha yüksekteydi. Aslında burası kayaların arasına oyulmuş bir yerdi