insanın egosunun olmaması güzel birşey ama

kendini beğenmemezlik ve aşağılamaya kadar varıyorsa bu durum, iş iyice çığrından çıkmış demektir.
ben de o durumdan muzdaribim. kızdan yana okuldan yana çevremden yana arkadaşlarımdan yana yüzüm hiç gülmedi. maalesef, insanları mutlu gördükçe üzülen o insan benim.

tanıdığınız insanlar , güvendiğiniz, en yakın dostlarınız, aslında tamamen yalandan ibaret olsaydı; gerçek kimlikleri farklı ve sizi sömürmeye gelen vampir misali maddi manevi sömürse sizi.. acaba ne hissederdiniz?

karşı cinsten hoşlandığınız zaman, mütemadiyen reddedilirseniz ne hissederdiniz?

bir süre sonra konuşacak arkadaşınızın olmaması, ve bilgisayardan bunalıp kendi içinize kapanmanıza bağlı olarak sürekli hayal kurup o dünyanın içinde yaşasaydınız, ne hissederdiniz?

durduk yere üzülüp durduk yere mutlu olsaydınız ne hissederdiniz?

bunca şeylerin üstüne insan olmadığınızı düşündüğünüz bir an olur muydu acaba? daha doğrusu düşünmediğiniz bir an..

hayatımı özetledim. maalesef yalan söylemiyorum. keşke yalan olsa şaka olsa. ancak kaderim acımasız bir aslan misali yemeğiyle oynamayı seviyor. oynasın bakalım nereye kadar oynayabilecek?