binaya önde ben ve nurettin abi, arada kızlar ve çocuklar, en arkada da metin olmak üzere içeri girdik. metin sadece arkamızı kolluyordu beklenmedik birşey çıkmasın diye. biz de önü kolluyorduk. en üst kata çıkana kadar nurettin abiyle 4-5 tane zombi indirdik. metin de arkamızdan bir tanesini indirdi. iyiki onu arkaya koyduk yoksa çocuklardan veya kadınlardan birini kapabilirdi zombiler...
kapıyı çaldık adam birkaç kilit açtıktan sonra hemen içeri aldı bizi. burda bir iki küçük bıçağı son kalmış bir iki tane de konserve yemeği vardı..
_______________________________________________________
adam: çok teşekkür ederim beni kurtardığınız için ben furkan
ben: bunlarda nurettin cenk esra metin melis ve sarp. ben de
dikkat deli var
furkan: memnun oldum son yiyeceklerim kalmıştı aşağıda zombi var diye tek başıma halledemiceğimi burda ölceğimi düşündüm tam vaktinde geldiniz. çok minnettarım size
ben: sen nasıl buraya geldin?
furkan: ben hiç burdan ayrılmadım ki. burası benim evimdi. ben normalde mühendistim tek başıma yaşayan biri. bu ilk zombi şeylerini duyunca tedbir olarak eve baya yiyecek depoladım kapımı sağlamlaştırdım falan işte. dışarı hiç çıkmadım bi kere denedim az kalsın ölüyordum. tek zombi öldürdüm hayatımda o yüzden asla inmedim bir daha. siz gelmeseniz çıkmaya cesaret eder miydim bilmiyorum
ben: artık bizdensin furkan ekibe hoşgeldin. biz karşıdaki adaya geçmek istiyoruz. yardımın gerekli nerden tekne bulabiliriz?
furkan: sağdan devam edince 1,5 km ötede marina var belki ordan bulabilirsiniz başka ihtimal yok avcumun içi gibi bilirim buraları
ben: peki gidiyoruz oraya bizimle gelmek ister misin?
furkan: artık bir ekibiz demiştin tabiki de geliyorum yardımım dokunur size yük olmam asla
______________________________________________________________
