bu başlık da benim olsun mu lan

tek dayanağım olarak gördüğüm annemi de karşımda görünce biraz korktum açıkçası. belki sene içinde babamın tepesi atacak ve beni evden atacaktı, bu olasılığa karşı beni koruyacak tek kişiden de ümidimi yitirmiştim anlayacağınız... gün geçtikçe ev berbat bi hal almaya başladı, daha önce hiç konuşmadığım babamla göz göze bile gelmez olduk. annemle yaptığımız mutfak sohbetleri de sona ermişti, bu tavrından dolayı onunla muhabbet edesim pek gelmiyodu. yemeğin hazır olduğunu duyabiliyorum ama "damla, hayatgecedahaguzel sofrayaa" çağrısı yerini "damla hadi kızım yemek hazır"a bırakmıştı. ben de sofraya oturmamaya, onlar bitirince gidip kalanları yemeye başladım. kimse de bu hareketime bir şey demiyodu, önceden kesinlikle yemekte birlikte olunacak kuralı olmasına rağmen... bunu gezmeye çıkarken bana haber vermemeleri takip etti sonra da annem bi gün aldı karşısına "noluyo annem?" dedi