yahudi bir kıza aşık olmuştum

hikaye : http://inci.sozlukspot.co...%B1k-olmu%C5%9Ftum/@ichos

evet beyler, istanbul'da yaşayan muğlalı bir aileyiz. daha doğrusu aileyiz demek pek doğru olmaz zira benim ne annem var ne de babam. kendine bile hayrı dokunmayan bir abiye sahibim.
annemi ben öldürmüşüm, karnındayken. babam bu konuyu benimle ısrarla konuşmazken (çocuktum o zamanlar) abim benden nefret ederdi. halbuki ben annem ölsün ister miydim? anne kokusunu hiç tadamamayı, asla bana birinin beslenme çantası hazırlayamayacak olmasını, pikniklerde arkadaşlarımın annesi poğaça yaparken benim hazır bisküvi zütürüşüm, ya da okuma bayrdıbına babamın bile gelemeyişi, cuma günleri istiklal marşı törenlerinde herkesin annesinin gelip evlatlarını alışı...
ama abim halil bunu hiç anlayamadı. ben kendi halinde biriydim. yani öyle olmak zorundaydım. babam itfaiyeci. gecesi gündüzü yoktu yani. annem de olmadığı için katibe anneye bırakmış bizi. anne diyorum çünkü beni o emzirdi. babam bana ve abime bakamadı. abim benden nefret etmesine rağmen ben onu seviyorum, o zaman da seviyordum. çünkü annem o hayattayken ölmüştü, babam neşeli bir insanken içine kapanmıştı (neşeli oluşunu abim söylüyordu) ve abim bütün bunlara tanık olmuştu. benden nefret etmesi belki de o kadar anormal değildir...

dediğim gibi bizimle aynı mahallede oturan katibe anne büyüttü beni. hiç para almadan... gariban olduğumuzu biliyordu yani. gün geçtikçe ben büyüdüm, büyüdüm... süt kardeşlerimle. okula gitmeye başlayınca bile çıkışta evime gitmiyordum. abimse liseye giden kocaman adam olmuştu. o benim idoümdü. o zamanlar sigara içmeyenler süt, muhallebi çocuğu idi. haliyle abimi hep ağzında sigara ile hatırlarım. rock dinlemeyi çok severdi halbuki o yıllarda rap müzik daha popülerdi ve yaygınlaşmaya başlamıştı.

ben 5. sınıfın yazındayken yine rahattım. katibe annem ve süt kardeşlerimle geçinip gidiyorduk. katibe anne abim halilden pek haz etmiyordu. sigara,alkol içişi kötü arkadaşları onu rahatsız ediyordu. o yaşımda anlamıştım. zaten abim de katibe anneye meraklı değildi öyle arada bir selam verirdi gelmezdi bile. eve giderdi. mahalleliler arasında abimin arkadaşlarıyla alem yaptığı dedikoduları yaygındı.

sonra o lanet ettiğim sabah.. babamın ölüm haberiyle uyandığım sabah.. evde bir tek süt kardeşim hatice var ve yanıbaşımda ağlıyor, benden 3 yaş büyüktü sadece. çok da neşeli bir kızdı. nedenini soruyorum başını sallıyor, bana sarılıyor. kimse yok evde. rahat uyuduğum güzel ve sıcak bir yaz gecesinin ardından bu kadar berbat bir güne uyanmak.. evimizde konu komşu diz döverek ağlıyordu. abimse ortalıkta bile yoktu. belki arkadaşlarıyla sokakta kafaları çekmişlerdi ve sızıp kalmışlardı. ben hiç ağlamadım. hiç gözyaşı dökmedim. başkalarına "ben güçlüyüm bakın" dedim gözlerimle. yalnız başımayken bile babamın beni gözlediğini düşünüp ağlamadım. "bak anneme kavuştun işte" diyordum hep, "zaten hiç bana ait olmamıştın baba.."