cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

seans boyu konuşmuştuk yine, ve saatimiz dolmak üzereydi. çıkmak için kapıyı açtığımda, koltukta otururken beni görünce ayağa kalkan çocuk, aynı şaşkınlıkla bakıyordu yüzüme. anlam veremediğim bu bakışlar benim de ona bakmama sebep olmuştu. dikilmiş birbirimize bakıyorduk. hasta denebilecek kadar beyaz ten rengiydi yüzündeki. Hayalet gibiydi ,gözleri yine şişmiş, yine yorgun ya da bitkin görünüyordu.
dikilip bana bakmaya devam ettiğini kapı aralığından gören pgibologum kalkıp birkaç saniye içinde hemen yanımıza gelmiş. ‘buyurun siz içeri geçin, ben de sizi bekliyordum’ diyerek, içeri aldı onu. içeri girmesine rağmen bakıyordu.
ben de bakmaya devam ediyordum ama anlayamadığım bu bakışları ürkütmüştü beni. merak ediyordum, pgibologuma bir sonraki seansta o çocuğun durumunu mutlaka soracaktım