babamın hikayesini yazıyorum toplanın

aradan 2 yıl geçti. o 2 yılda naimeyi ve kızı gülşahı 2 kere sefere zütürmüştü. gemide şükrüyle beraber 5 ay yaşamışlardı. kızını büyüyüşüne şahit olabildiği için kendini şanslı hissediyordu, nitekim her kaptana nasip olmazdı bu. genelde kaptanlar her eve döndüklerinde çevrelerindeki her şeyin değiştiğini her seferinde yeni bir eve geldiklrini söylerler hep. 2 sene sonra kanarya adalarından arjantine gideceği bir seferde ona çok eski bir gemi vermişlerdi. çoğu yeri paslı ve sacları çıkık bir gemiydi ve bu külütür ile fırnıtaya yakalanmışlardı. gemi için zor bir tecrübe olacaktı, eğer bu fırnıtayı atlatırsa gemi hurdaya gidecek çıkamazsa batacaktı. bütün gece boyunca mürettebattan kimse uyumadı. herkes paslı sacları yalayan dalgalara kulak verdi ve geceinin ortasında büyük bir ses duyuldu. geminin sacları açılmaya başlamıştı ve gemi su alıyordu. şükrü ne yapılması gerketiğini iyi biliyordu çünkü okulda da kaptanlık sınavlarında da bu gibi durumlar için neler yapılacağı sık sık tekrarlanıyordu. bütün mürettebat tek tek botlara doluşturuldu. en sonda da şükrü ve hayli yaşlı bir 2. kaptan kaldı. onlar da kurtarma botuna bindikten sonra gemiyi terketmeden önce yaptığı yardım çağrısına cevap veren geminin gelmesini bekliyorlardı.