1. 451.
    +1
    esra da ağlamaktan harap olmuştu hepimiz perişan olmuştuk bu dıbına kodumun evi bize önce mutluluk sonra pişmanlık ve üzüntü getirmişti.. silah seslerinin duyan zombiler belirmeye başladı etraftan. nurettin abi yanıma geldi..

    _______________________________________________________

    nurettin: kardeşim artık gitmemiz lazım...

    ben: abi... (hıçkıra hıçkıra sarıldım ağladım)

    nurettin: kardeşim benim..

    ben: gidelim abi artık..

    nurettin: tamam kardeşim. doluşun arabaya millet gidiyoruz

    özlem: beni bb..bbırakmayın. kurtarın beni nolur

    nurettin: dur ben senin yarana bakıcam iyileştirilcek gibiyse alıcaz seni

    özlem: llütfenn..

    nurettin: yaran çok açık özlem çok derin. üzgünüm...

    özlem: bu acıya son verir misiniz pp... peki?

    nurettin: tabiki de..
    ___________________________________________________________________________________

    nurettin abi hüseyinin silahını aldım özlemin kafasına sıktı bi el. ona da huzur verdi. kurtarılabilcek olsa onu da alırdık yanımıza ama işte... kalan silahları da toplayıp aldık yanımıza. artık gitme vaktiydi. zombiler çoğalmıştı üstümüze doğru geliyorlardı. son kez babamı öptüm veda ettim kafasına bir el sıktım onlar gibi olmasın huzur bulsun diye.. ve çekip gittik...
    ···
   tümünü göster