cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

annem beni kucaklasın diye görmeliydim
annem vazgeçsin intiharından diye görmeliydim
annem özlemiştir beni diye görmeliydim
annem yeter ki vazgeçsindi intiharından, bir daha yanından ayrılırsam benim canımı alsınlardı
benim bedenim soğuyup benim vücudumu koysalardı o dolaba.

bir sürü pişmanlık yaşıyordum anneme dair. yanında geçirebildiğim kadar zamanı değerlendirmediğim için.
birisini kaybetmenin getirdiği pişmanlıklar insanı mahvetmeye yetiyor, ölüm aklıma bile gelmezken başıma gelmişti, hem de anneme..

ertesi gün cenazeden sonra günlerce sakinleştiricilerle ayakta durdum. ayakta durmak bile değildi, sürekli uyuyodum. kafatasımın içi saman dolu gibi oluyodu, içtiğim ilaçlar sayesinde düşünmek istesem bile hiçbir şey düşünemiyor, konuşmaya bile hal bulamıyodum kendimde.

dayımlarda, izmit’te kalıyodum. Burak bi hafta içinde 2 ya da 3 defa gelmişti. bakışlarını, gelişlerinde senin yanında ben varım diyişlerini hala hatırlarım.

7siydi annemin. tam bir hafta olmuştu.
her şey için babamı suçluyordum, baba diye bahsetmiyodum ondan, o da çok kere geldi bi hafta içinde. nefret ediyodum, bağırmaya ağlamaya başlıyordum onu gördüğüm yerde.
evet her şeyin suçlusu oydu. o adam annemin hayatını almıştı elinden. annemin canını almıştı. benim canımın yarısını almıştı.
tam bugün, babamı gördüğüm son gün bi karar verdim. güçlü olmalıydım. güçlü olacaktım. evime dönmüştüm..