cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

Buket ve volkan ciddiyetsiz ilişkilerini devam ettirememişlerdi. buket terk edilmenin acısını yaşıyor, kırılmış egosunun derdini anlatıyodu. yarım ağız beni sorup, bütün ilgiyi üzerinde isteyen karakterini sürdürüyordu. yetmezmiş gibi bir de Burakla beni de yalnız bırakmıyordu. oysa benim ihtiyacım olan tek insan buraktı. burak bana hem sevgiyi yaşatıyor, hem de her şeyin ortasından çekip çıkarıyodu beni yanında olduğum anlarda. ağlarken güldürüyordu.
ona bakarken gözlerimin içinin güldüğünü söylerdi bana. ben de görüyordum onun gözlerindeki şefkati.

Şubat ayıydı, boşanmalarından bir sonraki gün okuldaydım. belki annemin yanında kalmam gerekirken Burak için okula gitmiştim. onsuz gün geçiremiyordum olayların da etkisiyle.

okuldan çıkıyorduk.
babamı okulun kapısında gördüm. konuşacak sandım istemiyodum konuşmayı, ergen tavırlarımla görmemezlikten gelerek geçmeyi planlıyordum önünden. seslendi bana, hızla yanıma geldi. babam ağlıyordu. benimle gel kızım dedi.
bunu ilk defa görüyodum, onun göz yaşlarını ilk defa görmüştüm. içimde öyle bir şey tutuştu ki, belki bütün dünyanın aynı anda ağladığını görsem dahi etkileyemezdi beni bu denli. ama ne olduğunu anlamamıştım, beni kazanmak istediği ihtimalini düşünüyodum. arabasına bindik.
annen dedi
kulaklarım uğulduyor, gözlerim kararıyodu. babam konuştukça benim kanım çekiliyordu