ne kadar boktan bi dunya

bir bira aldım ve odama geçtim.oda soğuk ve incinti. defterleri ortaya döktüm ve boş olanlardan bir tane seçtim. masaya oturdum, parmaklarımı hazırladım ve beni bilge hissettiren o saçma gözlükleri taktım. kalemi elime aldım. yazamıyordum.deli gibi özlemiştim ama kalem kıpırdamıyordu. birayi yudumluyor ve parmaklarımı izliyordum. ellerimle yüzümü kapattım ve ağlamaya başladım. yazmadım belki de dedim kendime. yanımda sen olsaydın bu taklari birakirdim.sen isteseydin yaşamazdik.bir iş bile bulurdum sen isteseydin. istediğin kişi olurdum. gördüğümüz şeyleri anlatan filmler izlerdik.sen gülerdin.ne güzel gulerdin. yüzüm donuktu ama ben anlardım güldüğünü. tanrının en asil görüntüsüydün. gecenin yeşili, gökyüzünün turkuazı, doğanın sarısı ve aşkın huursuydun. hiç sevmeyecek kadar alçak,hep sevilecek kadar asildin.