beyler sevgilimle olan anılarımı anlatıyorum

1 hafta memlekette kaldıktan sonra artık gitme zamanı geldi diye düşünüyordum. para işini çağrı ve benim başka çevrelerimle borç olarak halletmiştim beyler.
yani yeterdi ddiye düşünüyordum. yetmezse bi yolunu daha bulacaktık. ankara da iş bulacaktım. akşam elifimin yanında uyuyacaktım. hem osman amca müsaade etmez gibi geliyordu ama yinede zütü sağlama almak lazımdı.
yola erkenden çıktım beyler. annemgilede elifin yanına gidiyorum dedim. üzerinde durmadılar fazla. annem paran var mı dedi var dedim. ailemden para istemeyi sevmezdim beyler. niye olduğunu bilmiyorum. babam sormadı bile para işini. çıktım evden. ahmet de gelmeyi istiyordu. dur dedim ilk önce ben bi gidiyim. sonra yavaş yavaş hepimiz toplanırız eski günlerdeki gibi dedim.
beyler kendimi düşünmüyordum. saç sakal karışmıştı yine elifi düşünüyordum sadece
onun morale ihtiyacı vardı sıkıntıya ihtiyacı yoktu. dünya başımıza yıkılmış gibi dolaşmak bize yakışmazdı.

beyler elif kanserdi ve artık bende onunla kanser olmaya başlamıştım. emin olun bende onun gibi hissediyordum
biz birlikte kanserdik beyler. belki ben onun çektiği acıları çekmiyordum ama yine de öyle gibiydi işte.
dünyaları vereceğim insan günden güne eriyordu belki ama bırakmaya niyetim yoktu beyler
bırakamazdım.