beyler kız arkadaşımla hikayem

Birden ayağa kalktı. Beklemediğim bir hamleydi. Ben yatakta oturuyordum. O ise karşımda ve ayaktaydı.

-ne oldu ali biliyor musun? Babam anneme çok benzeyen Filipinli bir kadınla nişanlandı, kimseye söyleyemedim ali. Seni aradığımda birkaç kez cevap gelmemişti ben de derslerin yoğun diye söyleyemedim. Sonra teyzem bağırsak kanseri oldu. Saçları dökülmeye başlayınca bunalıma girdi. Teyzem annem öldüğünden beri teyzem değildi ali. O benim annemdi. Ve dertleşebildiğim, annemi görebildiğim bana ondan yadigar tek insan gözümün önünde eridi. Morali düzelsin yalnız hissetmesin diye saçımı kazıttım, okulda teyzemi bildiği halde benimle dalga geçenler oldu. Üstelik teyzemin tek çocuğu finlandiyadan annesini görmeye gelmedi bile kanserken. Yanında hep ben vardım. ilk senemde derslerimden geçemedim! Teyzemle ben de eridim anladın mı? Saçlarım yoktu, çirkindim, pgibolojik sorunlarım da vardı. Zaten en başından beri benim için fedakarlık yapıyordun. Güya sana iyilik yaptığımı düşündüm ama senin hayatını da kendi hayatımı da tak ettim. Babam evlendi ali. Teyzemin ölümünün üzerinden birkaç ay geçmişken hem de. Çok yalnızım. Çok.

Bu uzun konuşmanın üzerine duyduklarımı sindirmeye çalıştım.

Beyler hayatımda hiç bu kadar acı hissetmemiştim.

Ne sünnet olurken, ne bigiblete binip dizimi yardığımda ne de kafama asansör kapısı çarptığında.

Ellerimle yüzümü kapatabildim ancak. Karşısında o kadar utanıyordum, o kadar utanıyordum ki yüzüne bakacak halim yoktu. Aklıma eve gelişinde ona defol diyişim, kovuşum ve kolyeyi atışım geldi.

Ona tak gibi davranışım geldi. Hiçbir şey diyemedim. Hiçbir şey. Ecrin sanırım hala ayaktaydı

-bak ali birden geldiğim için bin defa özür dilerim senden. Sevgilinle de aran bozulmasın. Sadece hayatın boyunca şerefsiz biri olarak hatırladığın biri olmak istemiyorum. Ben kalleş değilim ali.