neden sevgiliniz yok açıklayın

kızların dilinden anlamıyorum.. onların konuştuğu konulara giremiyorum.. hayatımda ezbere bildiğim bir şarkı yok.. popüler olan hemen herşeye uzak kaldım hayatım boyunca.. lise yıllarındayken ve üniversitede orta yaştaki insanların giyim tarzı vardı bende.. gençlerin özendiği şeyleri yapmaya sıkılırdım, üşenirdim..hiç hoyrat ve hayta olmadım, hep ciddi oldum, doya doya güldüğümü hatırladığım anlar nadirdir. onlar da gerçekten samimi olduğum bir iki arkadaşın yanında.. hayatım hep bitse de gitsek modunda geçti. insanlar üniversiteyi deli gibi arzular, hayaller kurar;günlerini gün ederken,ben, bir an önce bitip geçmesi gereken 4 sene olarak gördüm.. bu arada kendi değerlerimle çeliştim;bunalımlar yaşadım,ama hep kendi içimde.. hayatta doğru dürüst bir çılgınlığım, bir reaksiyonum olmadı.. telefonda bi kızla saatlerce konuşmak bana göre değil; ben "ciddi" meselelere dalmışken karşımdaki sıkılıp kapatır diye korkuyorum.. gırgır yapmak nedir bilmem..

jest ve mimiklerimi kontrol edemiyorum. insanlar beni ilk gördüklerinde kibirli zannediyor..
hayatımda hep kararsız oldum,, güçlü olmak yerine duygusaldım hep.."normal" alelade bir insan olmak en istediğim şeydi halbuki.

osbir ve daha çok ferre bağımlılığı okul başarımı ve potansiyelimi köreltti.
onlardan az kurtulabildiğim bir süreçte, benden 7 yaş küçük liseli bir kıza açıldım. 1 hafta bir yerlere gidip takıldık, ilk defa bi kızın elini tuttum, sarıldım..ama bunları yaparken sanki ben ben değildim. kızın yanında şaşkın ve donuktum, ihtimal çokça sırıtıyordum..1 hafta sonra birşeyi bahane edip bıraktı beni...