beyler kız arkadaşımla hikayem

-takıyorsun?
Dedim hafif bir tebessümle

-hiç çıkarmadım ki. Çıkarmayı da düşünmüyorum.
Arkasından dolanıp ecrin’i kucakladım. Yüzünü göremiyordum ama ellerimle üşümüş pembe yanaklarını okşuyordum.

-bir zamanlar Zeynep, enes vardı.
-evet.
-ne oldu onlara?
-enes yurt dışında, zeynep’i bilmiyorum umrumda da değil
-biliyor musun onları özledim
-ne diyorsun ali?!
-özledim işte
-nasıl yani, hiç komik değil.
-özledim. Ama aslında enes’i, zeynep’i ya da onların ortalığı karıştırmasını değil. O zaman lisedeydik.
Ve sen vardın, Seni görüyordum. koruluk vardı, sohbet ediyorduk. Her şeyden önemlisi benimleydin.

-hala ben varım, hala beni görebilirsin; teknoloji çok gelişti. Koruluk belki hala yok ama sohbet etmemiz de bir telefonuna bakar.
O zaman seninle olmama gelince; ben hala seninleyim. Hep seninleydim. Belki sen istanbuldasın ben de ankara’da olabilirim ama istersen japonyaya git ben yine seninleyim.