bir kızın yaşanmış hikayesi devam

bana kalsaydı gittikten sonra bir daha asla görüşmezdim onunla. görüşmedim de ta ki arkadaşlarımın zoruyla pgibologa gidene kadar.o pgibologla görüştüğüm günün aq.bu memleketteki hiç bi pgibolog bi halta yaramıyor.tek yaptıkları mıymıntı gibi dinleyip kafalarından teşhis sallamak.
panpalar bu pgibologlardan bi fayda göreniniz varsa affola. bilemem.ama benim sadece tek bi noktada işime yaradı.

pgibolog arkadaşlarımdan birinin akrabası. gittim ilk gün yanına. içeri girer girmez oturdum. koltukları da yumuşak rahat falan.
kadın son yaşadığım olayları değil tüm hayat hikayemi anlatmamı istedi.
ben anlattıkça başını sallayıp, hıhı, evet dedi.ilk terapinin sonlarına doğru çocukluğuma kadar her şeyimi öğrendi ve şu yorumu yaptı:
çocukluğunda ailesini kaybeden kişiler birlikte oldukları kişiye hep yaranmaya çalışır.o kişilere bağımlı hale gelir. böyle derin bir kayıp yaşayan insanlar arkadaşlarına ve sevgililerine gereğinden fazla değer verir. yıkılmanızın ve bu kadar büyük boşluğa düşmenizin sebebi bu.