az önce nişanlanacağım

babamdan arabayı isteyemedim, can yoldaşımı, kardeşimden ayırmayacağım adamı aradım, iyi kötü şahini var onu verdi Allah razı olsun. aldım zeynebimi evden."noldu güzelim" dedim. hiç bir şey demedi. ağlamaya başladı. o an böyle şarampole süresim geldi arabayı. vermesinler lan bizde beraber ölürüz gibisinden saçmalıklarla doldu kafam. az ilerde durdum sarıldım zeynebime. her hıçkırığı kalbime iğne gibi batıyordu. Biraz sonra sakinleşti, anlatmaya başladı.

"ben yoruldum" ilk cümlesi buydu."dayım bir daha o çocuğu görürsem evden çıkartmam seni dedi" annesi zaten bir ayağı çukurda bir kadındı.bu son olaylardan dolayı durumuda hiç iyi değildi."böyle giderse sınavıda beklemeyecekler." dedi. öyle erkekler ağlamaz felan diyen kardeşlerime sesleniyorum. kız bi hareket yapsa köpek gibi ağlayacaktım orda. tuttum kendimi fırsat vermedim duruşumdan..