montumu alıp dışarı çıktım çok sinirliydim

“Lan dıbına koduğumun çocuğu!” dedi ve bıçağı ağzına sapladı Ümit’in. Donup kaldım, sonra bir daha;
“Ulan huur çocuğu!” bu sefer karnına.
“sülalesini gibtiğim!” yine karnına.
“…” yine karnına.

Donup kalmıştım. Emir ise art arda bıçağı saplıyor, Ümit’in nefessiz bedeni tepki vermiyordu artık. Ağzına, karnına, kalbine, gözüne.. Bıçağın değmediği yer kalmadı Ümit’in vücudunda. Sadece şaşkınlıkla izliyordum..

Hıncını aldıktan sonra doğruldu Emir. Ayağa kalktı, bana baktı.. “Oğlum naptın?” dedim. Kan bulaşan vücuduyla bana sarıldı. Hiçbir şey diyemedim,ben de sarıldım.. Ağlamaya başladı..

“Kardeşim çok özür dilerim..”
“Naptın be oğlum..”
“Çağla dedi. Tutamadım kendimi.”
“Tamam lan ağlama.”
“Kardeşim çok özür dilerim gerçekten her şeyi mahvettim. Sen git hadi, ben teslim olucam.”
“Saçmalama lan ne teslim olması. “
“Oğlum bulurlar, senin de başın yanmasın.”
“Senin başının yanması benim de başımın yanması demek kardeşim. Hadi gidiyoruz.”
“Bunu napıcaz?”
“Kalsın burada..”
“Oğlum kokar bu.”
“Koksun dıbına koyayım, gidicez zaten. Erken çıkarız.”

Ümit’i orada öylece bırakıp eve gittik. Üzerimizdeki kanlı gömlekleri sokakta yaktık. Eve girdik, Fırat uyanıktı. Konuştu;

“Oğlum nerdesiniz lan siz?”
“Hiç konuşma çok derin mevzu oldu hemen pılını pırtını topla gibtirolup gidiyoruz.” Dedim.
“Noldu oğlum anlatsana.”
“Lan hazırlan dedim. Hazal’ı arıycam ben de.”

Hazal’ı aradım.. Açtı;
“Noldu?”
“Ne noldu? Kızım böyle mi açılır telefon?”
“Gecenin 5inde ararsan böyle açılır Çağıl.”
“Neyse. Hazırlan, sabah çıkıyoruz erkenden.”
“Ne bu acele?”
“Emir.. Emir Ümit’i öldürdü. Beraber öldürdük yani.”
“Nee!”
“Hazırlan diyorum duyuyomusun?”
Cevap yok.
“Hazal?”
Cevap yok.
“Aşkım kime diyorum?”
“Çağıl ben gelmiyorum.”
“Nası gelmiyorum ya?”
“Katilsiniz siz. Hayvansınız.”
“Kızım ne diyosun sen?”
“Arama beni. Hangi cehenneme gidiyosanız gidin. Gerizekalılar marifetmiş gibi anlatıyo bi de.”
“Aşkım saçmalama.”
“Aşkım deme bana. gibtirolup gidin. Gelmiyorum!”
Cevap vermedim.
“Kapatıyorum.”
“Pişman olucaksın.”
“Pişman olursam ararım. Güle güle.”
“Pişman olduğunda ulaşamıycaksın.”
“Mümkünse ulaşmıyım zaten. Katiller.”
Telefonu kapattım.