montumu alıp dışarı çıktım çok sinirliydim

"Çağıl.."
Uyandım;
"Noldu lan?"
"Kalk oğlum uyuma burda."
"Uyumuyorum ya dalmışım öyle. Sen naptın"
"Bi şey yapmadım, aşağıdaydım. Gelişme yok di mi?"
"Bilmiyorum, anasını babasını aramak lazım şunun."
"Oğlum onlar gelince olay daha da büyüyecek. Gerek yok bence."
"Lan çocuk ölüp gitse ne diycez. Haber verelim,hem hastane masraflarını kim ödeyecek?"
"aaa, doğru lan. Sende numarası var mı babasının ya da annesinin"
"Yok, Fırat’ın telefonu bende. Ordan alırız. Ama önce bi aşağı inip sigara içelim kafam çok doldu."
"iyi tamam.."

Aşağı indik, sigaralarımızı içerken “Arayalım” dedik. Babasını aradım,ben konuşacaktım.
"Alo.."
"Alo?"
"Ahmet abi,Çağıl ben. Fırat’ın arkadaşı."
"Noldu Çağıl hayırdır? Bizim hayırsız nerde?"
"Abi nerdesin sen şuan?"
"Evdeyim oğlum niye geveliyosun lafı söylesene noldu?"
"Abi endişelenmeyin sakın, Fırat ufak bi kaza geçirdi. Hastanedeyiz şuan."
"Ne! Ne kazası? Hangi hastanedesiniz?"
"Güven Hastanesindeyiz abi. Panik yapmayın sakın, gelin buraya beraber bakarız."
"Tamam geliyoruz." deyip kapattı telefonu.

Hastane Fırat’ların evine 20 dakika mesafedeydi fakat, 10 dakikada gelmişti annesi ve babası. Hastaneye bir girişleri vardı, görmeliydiniz.. Hani görseniz, 1 haftadır evladının naptığını merak edip, arayıp sormayan anne-baba bunlar mı dersiniz..

"Fırat nerde?"
"Abi gelir gelmez ameliyata aldılar, şimdi de yoğun bakımda."
(söylediğimi duyan Melike Teyze “Nee! Oğluumm! Fırat’ım!” diyerek bayılır gibi oldu.”
"Oğlum noldu araba falan mı çarptı mevzu ne? durumu nasıl?"
"Ahmet abi, kavga çıktı işte parkta. Bana saldırıyolardı, işte silahlar falan çıktı.O sırada Fırat’a isabet etti bi tanesi. Hemen kaldırıp getirdik hastaneye. Durumu hakkında da bir şey söylemiyolar, düzelicek inşallah.."

Hayattan ders almak ya da bir şeyler için mücadele vermek istiyorsanız,bir annenin feryadını dinleyin.Çünkü o kadar ağır bir duygu ki bu,kimsenin taşımaya gücü de yok, cesareti de.. Ben bugün anne olma ihtimalim olmadığına sevindim..

( 2 Gün Sonra..)