montumu alıp dışarı çıktım çok sinirliydim

“Abi sakin ol.Abartılcak bi şey yok, kocaman herif.Çocuk değil.”
Amcam Emir’e vurdu önce, sonra da konuştu;
“Kim kocaman adam lan? Çağıl mı? Sen mi? Adam olun oğlum adam. Daha dünkü taksunuz kime, neyin artistliğini yapıyosunuz? Nolcak şimdi? Ne tak yiceksiniz?”
“Bak ben senin ne yeğenine benzerim,ne de çoluğuna çocuğuna. Elimde kalma koskoca adamsın.”
“Ulan huur çocuğu senden mi öğrenicem adamlığı?”

Emir amcama yumruk attı. Amcamın yere düşmesiyle amcamın oğlu Rıza’nın Emir’in üstüne atlaması bir oldu. Ayırmaya çalışıyordum, Rıza’nın bıçak çıkardığını gördüm, mevzunun içine daldım. Fırat,ben, Emir ve amcamın iki oğlu olan Rıza ve Hikmet, birbirimizi öldüresiye yumruklar savuruyorduk. Babam yere düşen amcamı kaldırmaya çalışıyordu. Emir çıldırmış gibiydi, engel olmasaydım öldürebilirdi de ikisinden birisini.
Babam kolumdan tuttu, kendine çevirdi ve sol gözüme yumruk attı.
“Şerefsiz!”
Tekrar yumruk attı.
“Vurma!”
Tokat atarak;
“Vuruyorum lan noldu? Zoruna mı gidiyo he? Beni de mi döveceksiniz bin kurular!”
“Sana vurma diyorum!”
Bir yumruk daha attı.
“Baba vurma lan!”
Bir yandan gülüyor,bir yandan yumrukluyordu hala. Gözlerim karardı, yediğim yumrukların arasında kendimi kaybetmiş gibiydim. Yanımda duran sandalyeyi aldım ve kafasına vurdum babamın. Yere düştü, üzerine çıktım ve saydırmaya başladım yumrukları.Bir yandan öldüresiye vuruyor,bir yandan da ağzımdan çıkan tükürüklerle birlikte konuşuyordum;
“Vurma dedim lan sana. Vurma dedim! Şerefsiz! Senin ben babalığını gibeyim! Öl ulan haysiyetsiz köpek!”
Amcam üzerime atılmaya kalktı,bu sefer babamın üzerinden kalkıp amcama çullandım. Karaciğerinden ameliyat olmuştu bundan birkaç ay önce. Bilincindeydim ve karaciğerinin olduğu yere tam, tekme attım.40 metreden kaleye şut çeker gibi.Öylesine sert. Onlar bağırdıkça daha da artıyordu sinirim. Yıllardır bekliyordum çünkü bunu. Doğduğum günden beri taşıdığın o sinir yükünü üzerlerine attım, taşıyamadılar…

Fırat konuştu heyecanlı bir ses tonuyla;
“Çağıl.. Kalk kardeşim, gidelim.”
“Gidin siz.”
“Lan öldürüceksin adamları kalk yeter.”

Kalktım. Hepsi yerde yatıyordu. Babam bayılmıştı, amcam ve oğulları da yerde kıvranıyorlardı. Konuştum;
“Ulan pekekentler! Rahat bırakın beni anlıyomusunuz? Siz benim bir şeyim değilsiniz artık. Hepinizin dıbına koyayım, adamlığını gibeyim!”
Rıza konuştu;
“Görüceksiniz lan siz! Öldürücem üçünüzü de.”
“Öldürmezsen dıbına koyayım huur çocuğu. Hadi gidelim lan, alın eşyalarınızı burada işimiz kalmadı artık.”