montumu alıp dışarı çıktım çok sinirliydim

Daha önce bir çok kez kavgaya karışmıştım fakat bu sefer farklıydı. Kavga etmeyecektim çünkü. Dayak yiyecektim..
Zil çaldı.. Açmadım.Mesaj geldi bu sefer telefonuma;

"Korkma lan korkma. Dövmeye gelmedim.in aşağı konuşcaz.Ümit ben, Hazal’ın sevgilisi.."

O mesaj hiç rahatlatmamıştı beni. Aksine daha da sinirlenmiştim. Komidinin çekmecesinden falçatayı aldım, bileğime sıkıştırdım.Bi sigara yakıp indim aşağıya. Apartmanın önündeki kalabalığın sesi merdivenlerden duyuluyordu. Dış kapıyı açtım,ilk basamakta Ümit dikiliyordu..

"Hayırdır lan bu saatte?"
"Güzel uykundan uyandırdık mı yoksa? Aah canım, kusura bakma."
"Derdiniz ne oğlum?Bu kadar adam beni dövmeye mi geldiniz?"
"Sen neden bu kadar kendini büyütüyosun anlamıyorum. Dövecek olsam bu kadar adam toplamazdım,tek gelirdim."
"Ulan dıbına kodumun çocukları! Kimsiniz lan siz!? Akıllı ol Ümit."

Ağzımdaki sigarayı aldı,iki duman çekti ve dilinde söndürdü. “Olmazsam nolucak lan huur çocuğu!” dedi ve ağzındaki izmariti suratıma tükürdü. Sokağın başında yanıma doğru koşan Fırat’la Emir’i gördüm ve direk;
"e madem çok istiyosun.." dedim ve tam kaşlarının birleştiği noktaya kafa attım. Apartmanın 2-3 adım dışına doğru ilerledi. Toplam 6 kişilerdi.O an bi tanesi bacağıma sopayla vurdu. Acısını hissetmedim. Doğruldum ve hızlı hızlı, sağlı sollu rastgele salladım yumruklarımı.
Daha sonra Emir’in “noluyo lan burda!” sesini duydum. Cesaretim daha da arttı. Fırat, Emir ve ben o kadar seri hareket ediyorduk ki,adamlar bizi göremiyordu bile. Fırat’ın elindeki bigiblet zinciri, Emir’deki levye ve yumruklarım adamları pert etmeye yetti.