montumu alıp dışarı çıktım çok sinirliydim

"Emir, yorgunuz be oğlum acelesi yok zaten.He şey sorcaktım ben sana.Ümit diye bi çocuk var, Hazal’ın yanında takılıyo hani. Kim o lavuk?"
"Yeni taşınmışlar. Kuzeni var bi tane, bazen bizim parkta takılıyo.Çok pislik bi çocuk.Ne tak ararsan var. Abisi de hapisten yeni çıkmış diye duydum ama doğru mu bilmiyorum. Mevzu ne?"
"Bi şey değil ya.Bugün ileri geri konuşmuş öyle. Anasını gibicem."
"Kanka bulaşma istersen. Hayır,hertürlü alırsın da kalabalıklar.Pis insanlarla yüz göz olmayalım."
"Noldu dıbına koyayım korkuyo musun? giberim oğlum gelme,tek başıma dayak yerim gerekirse."
"Lan ne korkması. Onlar kim. Başına bela alma diye söylüyorum. Kafamız rahat gidelim."
"Sen kafanı yorma. Diğer türlü de içimde kalır."
"Hay senin içini gibeyim ben!.Neyse gidiyorum, yarın görüşürüz okulda.."

Emir gittikten sonra, sabaha kadar kafamı gibti Fırat. Neymiş efendim, torbacılarla ne işimiz varmış.Sus dedim, ikinizi de giberim. Sizle mi uğraşıcam lan! Tek başıma gidiyorum dıbına koyayım! dedim ve direk yattım.
O anki sinirle Fırat’ın gidişini bile farketmemişim. Korktu galiba gerizekalı.

Gece telefonum çaldı. Gözlerim kapalıydı. Telefonu açmak yerine çalan şarkıya eşlik ediyordum. Daha sonra ayıldım ve telefonu açtım;

"Alo?"
"Çağıl sen misin lan?"
"hee benim"
"Kapının önündeyim, aşağı in."
"Sen kimsin dıbına koyayım!"
"in de gör huur çocuğu!"

Telefon kapandı.Ürkmedim desem yalan olur. Gecenin bu saatinde kim olabilirdi ki?Pencereden baktım, perdeyi aralamadan. Apartman kapısında bekleyen adamların gölgesi yola yansıyordu..
Çok tedirgindim.Bir yığın adam kapımın önünde napıyordu? ya da beni ne yapacaklardı.. Hemen telefonu aldım elime. Fırat’ı aradım, cevap vermedi. Tekrar aradım,4.arayışımda açtı telefonu;
"Efendim?"
"Fırat çabuk eve gel. Emir’i de ara. Kapının önünde bir sürü adam var.Öldürecekler beni."
"Kim oğlum? N’oluyo?"
"Lan çık gel!"
"Geliyorum tamam."
"Emir’i de çağır. Koşun hadi."
"Tamam sen inme sakın aşağı. Kapını da kitle."