montumu alıp dışarı çıktım çok sinirliydim

insanın anne-babasını seçme fırsatı olmuyor. Fakat arkadaşlar öyle değil.Kan bağı olmamasına rağmen, varmış gibi davranıyorlar. Hayatımda doğru yaptığım tek şey buydu. Fırat o gece bunu çok iyi ispatladı.

"Burası kimin evi lan?"
"Babaannemin."
"Oğlum çıkıp gelmesin kadın ben burdayken. gibtir et,senin de başın ağrımasın benim yüzümden"
"Hortlaklardan korkuyo musun?"
"Ne hortlağı lan?"
"Babaanem diyorum, cehennemde kim bilir kaçıncı kazığa oturuyo şu an.Sen sıkıntı yapma, kafana göre takıl burda. Yarın sabah almaya gelicem seni."
"Sabah napıcaz?"
"Oğlum para istemiyor musun sen?"
"Evet."
"O zaman 1 hafta boyunca benim dediğimi yapacaksın. Okula gidicez."
"Yol param yok."
"Rahat ol ben de var."
"iyi, tamam."
"Karnın aç mı?"
"Hayır."
"Olsa da evde bir şey yok zaten.Aç kalmadığın iyi oldu."
"Tamam dıbına koyayım espri yapma!Git hadi sabah görüşürüz. He,bir de şu parayı al Hazal’a verirsin yarın."
"Hani oğlum paran yoktu? Ne parası bu?"
"Lan sen Hazal’a ver. zütüne sokmaya çalışmış ama alışı senin kadar kuvvetli değilmiş de.
"Ne olduğunu anlatmazsan vermem."
"Sonra anlatırım.Sen ver, dediğimi de aynen söyle. Tamam mı?"
"iyi, tamam."
"Hadi gibtirgit şimdi, uykum var uyucam."
"Tamam görüşürüz, telefonun açık olsun arıycam sabah. Hadi öptüm,iyi geceler."
"Alarmı kurarım aramana gerek yok. Öpme, görüşürüz."