aranızda hayatının insanını bulup kaybeden

pampa vaktim yok ama ben sana kısaca anlatayım ;
2000 yılında askerden gelmiştim, mayıs ayında işe başladım, o da aynı iş yerinde muhasebede çalışıyordu, daha ilk günden çok çok iyi anlaştık bütün gün telefonla konuşuyorduk yetmiyordu sabaha kadar yine teldeydik. eylül ayında çıkmaya başladık yaklaşık 6 sene sürdü. hayatımın en güzel altı yılıydı, onsuz yaşayamam diyordum, hayatımın aşkı diyordum, sonra kıytırık sebeplerden ayrıldık, kendime gelemedim. 1.5 senem sürünmekle geçti sabah akşam sızana kadar içtim, bi kaç kere kovuldum, dünyayı iplememeye başladım. intihar etmeye gücüm yetmedi. sonra evlendim, tanımadığım etmediğim bi insanla. sırf intikam için. evlendikten bi kaç sene sonra tesadüfen biyerde karşılaştık, saatlerce sarılıp ağladık, aylarca kendime gelemedim. oturduğum semti değiştirdim sırf ona daha uzak olayım diye. şimdi 6 yaşında bi oğlum var, hayattaki tek yaşama sebebim ama onu ne zaman düşünsem -ki her gün- kalbim sızlar, içim burkulur, boğazım düğümlenir. unuttum mu hayır. unutabilirmiyim hayır. ama hayat. akıp gidiyor. istesen de istemesen de.