inci itiraf

toprağın bedenini yutması, kemiklerini saklaması babamın öldüğü anldıbına gelmez!

babam küçükken beni terk etmişti, öldüğünü söylemediler gitti dediler sadece bekleye durdum belki gelirde bana oyuncak neyim alır diye.

aslında babam ölmedi ben onu fotoğraflarda yaşatıyorum, siyah beyaz askerdeyken çekilmiş bir fotoğrafı var duvara çaktığımız çivisinin çürüdüğü tıpkı toprak altında çürüyen bedeni gibi.

bazen uzaktan akrabalar geliyor konu dönüp dolaşıp babamın ne kadar mert, cesur ve bir o kadar da sevecen olduğuna geliyor anlatıyorlar onu bana, bizlere anıları biyat ediyorlar. ben hem heyecandan onları dinliyorum hem de babam gibi olmak istiyorum.

yine geliyor babalar günü siz hiç babanıza hediye almak değil de mezarına çiçek zütürdünüz mü? mezarında biten yabani otları tek tek elinizle söküp attınız mı? 5 litrelik su bidonuna mezarlık çeşmesinden su doldurup soğuk mermerini yıkadınız mı? siz hiç mezar taşında babanızın adını gördünüz mü?

çok seneler geçti seni görmeyeli. çok seneler geçti sana sarılmayalı. artık gittiğine üzülmüyorum çünkü alıştım gidişine, alıştım yokluğuna bu saatten sonra üzülmek beyhude olur. aslında ölümün bir daha görmemek olduğunu bilirdim eskiden ama öyle değilmiş, hatırlanmamak, bilinmemek, tanınmamakmış. 12 sene geçti gözümü perdeleyen ölümün üstüne.

hoşça kal baba..