gece gece cidden okuyacak olan varsa gelsin

günler birbirini kovaladı bu şekilde.bi arkadaşım olmuştu. yıllardır yalnız yaşayan ben şimdi kütüphaneye gidecek birini bulmuştum. kafam yine rahat değildi ama. babam almanyadaydı ve bu beni gerçekten üzüyordu. yani yıllardır birlikte yaşadığım babamın birden ayrılmasına kafayı çok takmıştım. ezik bi asosyal olarak bana yaz tatilinde cektirdiklerinden sonra nasıl hala kendimden çok onları düşünebiliyordum anlamadım.ama daha önceden de dediğimiz gibi aile önemlidir.ne kadar çabalasam da vazgeçemiyordum onlardan. onlar çoktan benden vazgeçmiş olsa da.

bu düşünceye kütüphaneye gittiğim bi gün okuldan eve geç gelmemle vardım. hava yağmurlu,yaz kış giydiğim koyu yeşil montum ve botlarım tam takır üzerimde. okuldan saat öğle 12 de çıkıyorum.eve gelmem saat 14 ü buluyor. aliyle biraz falza dalmışız sohbete.bi yerde oturuop baya konuşmuşuz. neyse eve geliyorum. annem çok sinirli. bana nerde kaldığımı soruyor. kütüphanedeydim noldu bişi mi oldu diye soruyorum. azarlamaya devam ediyor, kütüphaneymiş, olum sen nesin ki okuyunca bişey olucaksın.sen gereksiz salak bi adamsın. evden dışarı adımını atmayan, asalak gibi yaşıyan bi çocuksun. seni kitap mı kurtaracak diyor. tamı tdıbına seçtiği kelimeler bu şekilde. ekgibsiz.kusursuz.tam olarak bu.yani bi düşünün.eve gelmişsin annem, canım dediğin kadın sana tam olarak bunları söylüyor. ayakkabın ayağında boydan boya ıslaksın.ve en kötüsü söylediklerinde tamamen haklı olması. yani şuan bile düşünüyordum da söylediği her kelime her hece tamamen doğru.ne yazık ki işte ben buyum ve be kadar değiştim sansam da hiç bir zaman değişmedim..