gece gece cidden okuyacak olan varsa gelsin

işte bu pgibolojiyle başladı eğitim öğretim hayatımın en berbat sınıfı. işte böyle başladım. yalnızlık,özgüven ekgibliği, toplumdan soyutlanmışlık hepsi bendeydi amk. okulun ilk 2 haftası ders işlenmeden laylaylom içinde geçti. yani sınıfın diğer öğrencileri için. benim ise yine karnımın içi çiş dolu, gözlerim güçbela anladığım kitapta takılıyorm öyle sınıfta. herşey gayet normal yani. bazen soruyorum kendime bu sınıftaki kişiler kafamın içinde olanları bilse, düşüncelerimi anlayabilse ne tepki verirler acaba diye.

neyse biz dönelim konumuza.o sene ilk okuldan tanıdığım 8 yıl beraber okuduğum bi arkadaşım kaydını başka bi okuldan bizim okula aldırdı. adına mehmet diyelim biz olsun bitsin. mehmetle 1. sınıftan 8. sınıfa kadar aynı sınıfta okumuştuk.onu okulun 2. haftasında bizim sınıf kapısının önünde beni ararken bulunca çok şaşırmıştım. beraber müdürle konuşup kaydını benim sınıfıma yazmasını istedik. müdür de kabul etti. mehmetle uzun uzun hasret giderdik. çok konuşkan biri olduğum söylenemez ama mehmeti görünce dilim açılmıştı. eski okuldan falan konuşmalar açmıştı iyice beni. mehmet sınıfa geldikten sonra onunla birlikte orta sıranın en arkasında oturmaya başladık..

mehnmeti biraz anlatmak gerekirse gayet konuşkan, komik eğlenceli bi tip olduğunu belirtelim ilk önce. çocuk bildiğin ağar binti yani. insan ne kadar az konuşursa konuşsun, morali ne kadar bozuk olursa olsun o binin yanında kendini çok iyi, konuşkan ve mutlu hissederdi. yani herkesin sahip olması gereken bir arkadaştı, benim ise şimdilik sahip olduğum tek konuşma aracıydı...