gece gece cidden okuyacak olan varsa gelsin

bundan önceki entrylerimde anlattıklarımla sizin de anlayacağınız gibi çok zor bi 3 ay geçirdim. pgibolojim allak bullak olmuştu. asosyaldim,eziktim, gereksiz ve saçma sapan biriydim.ve en kötüsü de kendimi normal bir insan olma yolunda hızlı ilerlerken görüyordum. dibide kadar yanılıyordum ama farkında değildim işte.3 ay önce neysem aynı ezik hamamböceğiydim 11. sınıfa başlarken. kendimi ne kadar değişmiş görsem de aynı saçmalıklar okulun ilk haftası kendini göstermeye başladı..

okulun yeni eğitim öğretim yılına geçen sene oturduğum mevkiide başladım. arka sıraların birinde sol tarafta cama yakın oturuyordum. kendimi daha rahat hissediyordum gök yüzünü görünce.bu yüzden sürekli cama yakın taraflarda otururum. okula başladığım ilk hafta babam almanya ya gitmişti. tüm ailemizin geleceği için bir dönüm noktasıydı babamın gitmesi. annem ben ve kardeşim kalmıştık. tabi bu olay benim tak rengi pgibolojim biraz siyah renk katmıştı. daha da taka batmıştım yani anlaşılan.

okulda hiç arkadaşım yoktu. baya baya yalnızdım ulan işte. uzun uzun betimleyemeyeceğim nadir şeylerden biriydi bu.yani ne diye bilirdim ki yok ulan işte yok. konuşacak sohbet edecek tek bir insan, birlikte zaman geçirebileceğim tek bir et yığını yoktu çevremde. bikaçyüz kemiğin bir arada tuttuğu bu et parçalarına, içinden oluk oluk kan akan bu metrelerce uzunluğundaki damarlara, görünmez dumanlarıyla birlikte köpek gibi muhtaçtım. işte bu sebepten ötürü susuyordum sınıfta. avazım çıktığı kadar bağırıyordum kendimin bile duyamayacağı kadar yüksek sesle...