sene 1994 sabaköy olayı

“hemze! Pir! Sahip.. sahipsiz.."

nefesleri buhar tutmaya başlamış ikisinin de!

“hemze! pir. Yeri han.. yerle yeksan.. yerle bir ve iki ve üç!”

dışarıdan kurt ulumaları, koç melemeleri gelmeye başlamış!

“hemze! pir! ismi pür.. bismi hür.. cismi iz, biz, sen, o, mahluk!”

imam kitabı hatırlamış birden. bu cümleler oradan sökünmüş! gözleri kaymış bir an değirmen taşına.

kız da ani bir bakışla yakalamış imamı! gülümsemiş iğrenç bir ifadeyle.

"hemze! pir! Çok gider.. Çok gelir.. diridir diyet, herkes bilir!"

imam yavaş yavaş ve acı acı sindirmeye başlamış gerçeği.

"hemze! pir! ölüm yok.. sonum yok.. dirim var, dönüp durur!"

buymuş işte "o". asla gitmeyecek, her seferinde başka bir "o" gelecekmiş.

"hemze! pir! adımı unuttular.. zavallı insanlar.. akıl fikir!"

imam tüm pişmanlığını bir anda yaşamış. kalbi sıkışmaya başlamış. bu güne kadar ne yaptıysa sadece "o"nun güçlenmesini sağlamış. bunu idrak etmek içini, kıyıyormuş imamın.

"hemze! pir! duy bunu.. sakın unutma.. benim adım mekir!"

kız gülümseyerek imama "bugüne kadar acı çekmedin sen. acı sandığın her şey sadece birer bit yarasıdır. acı asıl bundan sonra gelecek" demiş.

"ben her yeni doğanla yeniden doğarken sen her ölenle yeniden öleceksin!"

imam kendinden geçmeden önce kızın değirmen taşına doğru yürüdüğünü görüp bayılmış.