1. 401.
    0
    Ayakkabılarımı apartmanın girişinde giydim. hızlıca buradan uzaklaşmalıydım çünkü benim çıktığımı duymuş olmalıydılar. peşimden

    gelebilirlerdi ya da pencereden beni takip ediyor olabilirlerdi. Minibüsle hastaneye gidecektim. Yolu uzatarak apartmanın arka

    tarafından yürüdüm. (o sinirle babam camdan bağırıp kıyameti koparabilirdi.) 15-20 dakika yürüdükten sonra durağa vardım. Kimse yoktu.

    Şansıma minibüs hemencecik geliverdi. Atladım ve en arka sıraya oturdum. Gecenin karanlığıyla beraber yüreğime hüzün çöktü. Oracıkta

    ağlamaya başladım.
    ···
   tümünü göster