gece gece cidden okuyacak olan varsa gelsin

o kitabı akşam kardeşimin işten geldiği zamana kadar yarılamıştım bile. nihayetinde çalışmayan okumayan ve artık bilgisayardan bile zevk almayan bi asosyaldim. kitap okumayı keşfetmem iyi olmuştu. kardeşim eve geldiğinde yanında biraz meyve getirmişti o akşam. kimse bana gelip ye diye sormamıştı ve bende gitmemiştim zaten. adeta gizli bir el ailemle aramdaki dengeyi sağlıyordu sanki. hiçbiriyle konuşmadan, sohbet etmeden hayatımı devam ettiriyordum. yemek hazır olan saatlerde gidip yerdim, tuvalet ve su ihtiyacımı karşılar ve yatardım.

hayat bikaç gün bu şekilde geçti.ben bu bikaç günün sonunda biraz sokağa çıkıp gelişimimi tamamlamam gerektiğini düşünüyordum. sokağa çıkmalı, insanlarla konuşmalı gözlerinin içine bakmalıydım. neden bilmiyorum ama kendimi buna mecbur hissediyordum. hayatta kalmamı sağlayan çok önemli bir olaymış gibi bakıyordum buna.ve nihayetinde üniversite okumak gibi bir planım vardı ve üniversite demek sosyalliğin merkezi demekti.

üniversite konusu gelmişken söyliyim üniversite okumayı çok istiyordum.ama bunu geleceğim içinmi yoksa bu evden uzaklaşmak için mi istediğimden tam olarak emin değildim..