hayatımla oynanan oyun

dayanamadım, mesaj attım. cevap geldi hemen. biraz konuştuk. neler yaptığını sormadım. o sıcaklık sağlanmamıştı henüz aramızda. ilk defa bu kadar uzun, hiç konuşmadan bir ayrılık geçirmiştik.

ara ara mesajlaşıyorduk. sonraki gün uyandım. mesaj yoktu. ben de atmadım. akşama doğru bir mesaj attım.

+napıyosun selin?
-hazırlanıyorum. sen?
+neye hazırlanıyorsun?
-toplum gönüllülerinin sinema etkinliği varmış. kızlar çağırdı oraya gitcem 9 da.
+ee yurt giriş saati?
-arkadaşın yurdunda kalcaz.

içim rahat değildi. tamam dedim.
mesaj atmıyordu. gece 2 gibi aradım. hala orada olduğunu, 3 film ard arda gösterildiğini söyledi. 1 saat daha durup arkadaşının yurduna geçeceğini söyledi. istersem arkadaşını da telefona verebileceğini söyledi.
istemedim. yurda, kız yurduna gece 3 te nasıl gireceklerdi? imkansız..

sordum, içerden birinin bunlara kapıyı açacaklarını söyledi. inanmadım. facebook şifresini istedim. vermedi. yalvardım adeta. veremeyeceğini, eceyle özel konuşmalarının olduğunu söyledi.

kızlarla olan konuşmalarına girmeyeceğimi söylediğim halde vermedi. deliye dönmüştüm. birşey vardı. tek birşey diyebildim, "o... ". kapattım telefonu. ardından hemen aradım, meşgule attı. tekrar aradığımda ise telefonunu kapatmıştı.

her tartışmada bu kadar düşman oluyorduk birbirimize. küfür etmem doğru değildi bunun bilincindeydim fakat insanın sınırları bu kadar zorlanmazdı. yapılmazdı bu.