hayatımla oynanan oyun

finallere az bi zaman kala selin yanıma gelmek istediğini söyledi.

bu sefer o gelmek istemişti. bu benim için, benim açımdan yerlerde olan ilişkimiz için muazzam bir gelişmeydi.

geldi, yurtta kaldığım için, benim gittiğimde de yaptığımız gibi otelde kalmak zorunda kaldık. odayı ayırttıktan sonra dışarı çıktık. yemek yedik, dolaştık. hava kararınca sinemaya gitmek istediğimi söyledim. hatta hiç unutmuyorum, evim sensin vizyondaydı o sıralar.

tek izlemememi söylemişti arkadaşlar, sevgilinle git demişlerdi. fırsat bu ele tekrar geçmez kafasıyla teklifimi sundum. kabul etti.
gittik. filmin sonunda gözlerinden bikaç damla yaş süzüldü.

kalacağımız otele gittik. o gece uzun uzun konuştuk. bana ailevi durumlarının detayından bahsetti. (ben hiçbir zaman açmadım bu konuyu, anlatmak istediği zaman anlatır düşüncesindeydim.)

ara ara bahsederdi fakat hiç bu kadar detaya inmemişti. hüzünlendim. oğuzla olan olayın bununla da alakası olduğunu, o zamanlar kişiliğini tam oturmadığını, kendini bana tam olarak ait hissetmediğini ama şimdi herşeyin farklı olduğunu bu tarz yanlışlara yer olmayacağını söyledi.

mutlu olmuştum.

selinin gitme vakti gelmişti.

kar yağıyordu. yola çıkacağı için telaşlandım. bindiği otobüsün plakasını telefonuma kaydettikten sonra yanından ayrıldım.
artık ayrılıklar benim için daha rahattı. görüşebildiğimizi görmek içimi rahatlatıyordu. ama aynısı onun için geçerli değildi. her seferinde daha fazla ağlıyordu, daha fazla.